moje mondo: OKNO NA RZYM.

Ku mojemu zdziwieniu dane mi było spędzić pół roku w Rzymie. Pomysł pojawił się na stronie Izby. Że stypendium. Że program z Unii. Że Leonardo da Vinci. Że może Rzym.

Wychodząc z założenia że „kto nie ryzykuje ten nie pije szampana” ( może bardziej Prosecco w okolicznościach, które później nastąpiły) zgłosiłam chęć, że może ja?
Może wybiorą właśnie mnie?

I ten pomysł chwycił!

Poleciałam, zadomowiłam się, spotkałam fantastycznych ludzi, zobaczyłam wiele ciekawych miejsc, znalazłam tam swoje miejsca, przywłaszczyłam sobie trochę kultury, zakochałam się w Rzymie, który przez te kilka miesięcy stał się MOIM Rzymem i zajął część mojego serducha. Na dobre.
I na..... Tylko na dobre. Kropka.

Każdy zna Rzym. Z podróży, z telewizji, albumów, książek i zdjęć.

To miasto przyciąga,cieszy, ciekawi, zachwyca, zadziwia.
Nie będę tu opisywać jego historii ani rozpływać się nad zabytkami, nie będę też wykazywać, że prócz historycznych popełniono tu kilka projektów współczesnych, nie chcę też udowadniać, że to najwspanialsze miejsce na Ziemi, bo wcale tak nie jest.

Po prostu chcę go pokazać.

Nie pokażę go w nowej odsłonie i na pewno nie pokażę go w całości, ale pokażę go, bo namawiam do tego, żeby tam pojechać, odkryć go po swojemu, trochę w niego wsiąknąć, polenić się na jego placach, policzyć mosty, wejść na wzgórza, na których jest położony, poszwendać się uliczkami, zaszyć w urokliwym zaułku, przesiąknąć śmiechem, optymizmem i serdecznością mieszkańców, zaliczyć kilka razy aperitivo i pomimo jego wad, doceniając jego zalety po prostu się nim cieszyć...

Czasem wystarczy tylko otworzyć się na świat i świat nas wciągnie.
Tak jak wciągnęło mnie to miasto...

Miasto stare, starożytne, pełne zabytków....

zabytków, wśród których tutaj się żyje, które mija się na każdym kroku i czasem nawet już ich nie zauważa, bo są po drodze do pracy, sklepu, na pocztę. Bo trzeba gdzieś zaparkować, gdzieś zrobić festyn...