moje mondo: INNE PLACE ZABAW.

Moje dzieciństwo wyglądało tak, że byłam dzieckiem podwórka. Zaraz po szkole, często jeszcze nie dotarłszy do domu i porzuciwszy gdzieś tornister, razem z innymi dzieciakami wymyślaliśmy sobie zabawy, które pochłaniały całą naszą energię i wyobraźnię, i nic nie było ważne.

Nasz plac zabaw to były drabinki i trzepak, a zabawy to gra piłką tenisową w króla skoczka, albo na trzepaku lub drabinkach w murzynka lub tramwajarza. Skąd się wzięły te nazwy nie mam pojęcia. Nikt się nad tym nie zastanawiał, zabawa była przednia i mogła trwać godzinami.

Jako dziecko uwielbiałam grać w gumę. Moim zmartwieniem było to, że gdy rozglądałam się dookoła wyglądało na to, że dorosłe panie w gumę nie grają.

Przez to nie chciałam być dorosła.

Ale dorosłam. I wiele rzeczy się zmieniło. Na przykład to, że w gumę nie gram.

Zmieniły się też place zabaw.

Czy na lepsze? Trudno powiedzieć. Czy na ładniejsze? Często śmiem wątpić patrząc na kolorowe masywne chatki, mostki i ciuchcie. Czy działają na wyobraźnię? Nie wiem.

Może i spełniają wyśmienicie swoje funkcje, ale po prostu mi się nie podobają.

Okazuje się, że nie jestem w moim niepodobaniu się jedyna, jest takich osób więcej i te osoby przyczyniły się do powstania placów zabaw, które harmonizują z otoczeniem.

Super, że takie place zabaw są, funkcjonują, rozwijają i nie biją po oczach.

I mogą z nich korzystać również dorośli!

Plac zabaw w parku Gleisdreieck, Berlin, projekt - Atelier lodil.

Minimalistyczny plac zabaw wykonany z drewna, lin i stali nierdzewnej.